გამოთქმა, პაპზე უფრო კათოლიკეა, ნიშნავს, რომ ადამიანი კონკრეტული ფასეულობის, პრინციპის მტკიცე დამცველია.  

მენეჯმენტის კონტექსტში ეს გამოთქმა ეხებათ თანამშრომლებს, რომლებიც მუდამ ჩივიან, რომ სურთ საქმის კეთება, მაგრამ მენეჯმენტი არ აცლის, არ ეთანხმება და ა.შ. ტრენინგებზე თუ კონსულტაციებზე, ხშირად მომისმენია გულდაწყვეტილი ადამიანის ფრაზებო, რომ აქვთ იდეები, სურთ სიახლეების დანერგვა კომპანიაში, HR ამბობს რომ Performance Management სისტემის დანერგვა უნდა და ვერ დაარწმუნა ამაში მენეჯმენტი ან გაყიდვების ხელმძღვანელი ამბობს, რომ ანაზღაურების სისტემის შეცვლა უნდა, მაგრამ მენეჯმენტი არ ეთანხმება და ა.შ. მოკლედ საუბარი არის იმაზე, რომ თანამშრომელს უნდა რაღაცის გაკეთება და ვერ იღებს თანხმობას. 

როგორ მოვიქცეთ ამ დროს? 

ჩემი მაგალითი რომ მოგიყვანოთ, 1994 წელს ეროვნულ ბანკში, აიტი დეპარტამენტში ვმუშაობდი და მინდოდა, რომ ყველა ახალი ტექნოლოგია დამენერგა, რეალურად კი ბანკს სულ სხვა გამოწვევები ჰქონდა, სულ სხვა დონეზე და სულ სხვა განვითარების ეტაპზე იყო. 

პირველ რიგში, უნდა დავსვათ შეკითხვა, ამ დროს მართალი ვინ არის? თანამშრომელი, რომელსაც სიახლეების დანერგვა უნდა კომპანიაში და თვითნებურად აკეთებს რაღაცებს თუ ორგანიზაცია, რომელიც თავისი განვითარების კურსს მიყვება და არ აცდის მოტივირებულ თანამშრომელს იმის კეთებას რაც თვითონ უნდა. ისევ შეკითხვის დასმით რომ გავაგრძელოთ, ვინ არის დამკვეთი და ვინ არის შემსრულებელი? ვინ ვის უხდის ფულს და რაში? 

რა თქმა უნდა, დამკვეთი/კომპანია იხდის ფულს და სწორედ ის განსაზღვრავს რა უნდა აკეთო შენ, როგორც თანამშრომელმა. გამოდის, რომ საქმე ისე კი არ უნდა ვაკეთო როგორც მე მინდა, არამედ ისე როგორც დამკვეთს უნდა და სჭირდება. როგორც კი თავს დამკვეთის ადგილას წარმოიდგენ ან მის მხარეს აღმოჩნდები პასუხი უკვე ძალიან ცხადი ხდება. თანამშრომელი, რომელიც მიუხედავად ამ ყველაფრისა მაინც იმას აკეთებს ან იმის გაკეთებას ცდილობს, რაც თვითონ უნდა და აინტერესებს, სწორედ ის არის პაპზე უფრო კათოლიკე. 

ეს, რა თქმა უნდა, არ არის სწორი. წარმოიდგინეთ, რომ ხართ რესტორანში და მოგინდათ სიმღერის შეკვეთა, დამკვრელებს ფული გადაუხადეთ, მაგრამ თქვენთვის სასურველი შეკვეთა არ ჯდება დამკვრელების გემოვნებაში და თვითნებურად გადაწყვეტენ რომ უფრო „ხარისხიანი“ სიმღერა შეასრულონ. რა თქმა უნდა, თქვენ დარჩებით უკმაყოფილო და მართალიც იქნებით. შესაძლებელია ამ დროს დამკვრელებს შემოეთავაზებინათ სხვა სიმღერაც და თქვენც შეიძლება დათანხმებოდით, რომ შემდგომში ის შეესრულებინათ, მაგრამ თქვენს სურვილებს თვითნებურად არ უნდა გადაუხვიონ.  

დავუბრუნდეთ სამსახურებრივ გარემოს. შენ ასრულებ კომპანიის საქმეს, კომპანია კი ასრულებს დამკვეთის საქმეს. ასევე დაფიქრდით, ვის უფრო აინტერესებს ეს საქმე? როგორ ფიქრობ, დამფუძნებელი უფრო დაინტერესებულია, რომ საქმე წინ წავიდეს თუ შენ, როგორც დაქირავებული თანამშრომელი? 

ერთის მხრივ, ტრენინგებზე ადამიანები აღიარებენ, რომ დამფუძნებელს ადარდებს თავისი ბიზნესი, მეორეს მხრივ ამბობენ, რომ მენეჯერებმა/დამფუძნებლებმა არ იციან რა არის საჭირო და უკეთესი. შენ, როგორც პროფესიონალმა, შეიძლება აუხსნა მენეჯმენტს რა არის სწორი და უკეთესი, მაგრამ საბოლოო სიტყვის თქმა და გადაწყვეტილების მიღება შენი პრეროგატივა ვერ იქნება. 

მიუხედავად იმისა, რომ საბოლოოდ საქმე ისე უნდა გაკეთდეს, როგორც მენეჯმენტი გადაწყვეტს, შენი როგორც თანამშრომლის მოვალეობაა, რომ შენი პოზიცია აუხსნა და დაუსაბუთო, საბოლოოდ შესაძლოა დაგეთანხმონ ან არ დაგეთანხმონ, მაგრამ უნდა ეცადო, რომ შენი აზრი და შეხედულება დააფიქსირო. ხშირად მომისმენია, რომ თუ საქმე ასეა, მაშინ თავს არ შევიწუხებ ინიციატივების გამოჩენით და რასაც დამავალებენ პირდაპირ იმას გავაკეთებ. ეს არის მეორე უკიდურესობა და არც ამაში გიხდიან ფულს, შენ გევალება, რომ იდეები, ინიციატივები გქონდეს და მუდამ ეცადო, რომ დაარწმუნო მენეჯმენტი.  

რა თქმა უნდა, მესამე ვარიანტიც არსებობს, თუ ვერაფერში დაარწმუნე ხელმძღვანელობა, ვერ დაითანხმე რომ ახალი, ინოვაციური და სწორი ნაბიჯები გადადგან, ყოველთვის შეგიძლია სამსახურიდან წამოხვიდე. ამიტომ არის მნიშვნელოვანი, რომ სანამ ორგანიზაციაში დაიწყებ მუშაობას, შეხვდე მენეჯმენტს, რამდენადაც ამის საშუალება იქნება, გაუზიარო შენი იდეები და ხედვები და ნახო რამდენად მიმღებლები არიან. შეიძლება მერე და მერე გაირკვეს, რომ არაფერზე გთანხმდებიან, მაგრამ, როგორც მოსვლა არსებობს ისე არსებობს სამსახურიდან წასვლა.

საბოლოო ჯამში, 4 გზა არსებობს. ერთია, რომ თვითნებურად ვაკეთებ საქმეს და ეს გზა, როგორც წესი, კარგად არ მთავრდება. მეორე უკიდურესობა არის, რომ საერთოდ არაფერს ვაკეთებ და რასაც მეტყვიან მხოლოდ იმას მივყვები, ესეც დამანგრეველია, რადგან შენი პროფესიონალიზმი კომპანიას არაფერში ადგება. მესამე გზა არის, რომ სთავაზობ სიახლეებს და ცდილობ დაუსაბუთო, შედეგად ან იღებ თანხმობას ან არა, ეს არის ალბათ ერთადერთი სწორი გზა და ბოლოს, თუ არაფერზე შეთანხმდებიან მაშინ წასვლის გზას უნდა დაადგეთ.

თუ წასვლა მოგიწევს არც ეგ არის მენეჯმენტის ბრალი, თუ შენ, როგორც დაქირავებული თანამშრომელი, ვერ მოერგე მათ სურვილებს, გამოდის, რომ ერთმანეთს კარგად ვერ გაუგეთ. შენ გაქვს ვალდებულება, რომ კომპანიის მდგომარეობა გააუმჯობესო. რა თქმა უნდა, წარმატებული მენეჯერი პოულობს და ენდობა სწორ ხალხს, მაგრამ 100%-იანი ნდობა არ იგულისხმება. ყველაზე კარგი მენეჯერი ვინც გყოლიათ ძალიან სერიოზულ ოპონირებას გაგიწევდათ იდეებზე და დაგეთანხმებოდათ მხოლოდ და მხოლოდ მაშინ, როდესაც დარწმუნდებოდა იდეების სისწორეში. დროთა განმავლობაში, როდესაც ამტკიცებ შენი იდეების სისწორეს და პროფესიონალიზმს ნდობაც შესაბამისად იზრდება, მაგრამ არასდროს დადგება ის დრო, როცა რაც გენდომება იმას გააკეთებ.