ორმაგი სტანდარტი ითარგმნება, როგორც განსხვავებული წესები გუნდის სხვადასხვა წევრებისთვის. 

წესების, აკრძალვების, შეზღუდვების, სტანდარტების სიმრავლე არ ახასიათებს თანამედროვე მენეჯმენტს და ლიდერობას. იმდენად სწრაფად ცვალებად გარემოში ვართ, რომ წესებით და სტანდარტებით ხალხი ვეღარ მუშაობს. რა თქმა უნდა, არსებობს დარგები, სადაც მკაცრი სამუშაო სტანდარტებია საჭირო, სადაც აუცილებელია ყველა წესის დაცვა. თუმცა, აქაც მნიშვნელოვანია, რომ წესები ყველასთვის ერთი იყოს.  

თუ კონკრეტული რაღაც ზოგისთვის შეიძლება და ზოგისთვის არა, ეს წესი და სტანდარტი არ არის, ეს ორმაგი სტანდარტია, რომელიც ანადგურებს სამუშაო გარემოს.  

ორმაგი სტანდარტების რამდენიმე გამოვლინება არსებობს. 

პირველი და ძალიან ხშირი გამოვლინებაა, როდესაც დღეს ერთი წესი არსებობს და ხვალ მეორე. მნიშვნელოვანია, კომპანიაში თანამშრომლები არ კითხულობდნენ, დღეს „უფროსი“ როგორ ხასიათზეა. ეს არის ორგანიზაციის ტრაგედია. იმის ნაცვლად, რომ თანამშრომლები მიზნების შესრულებაზე ზრუნავდნენ, იმაზე ფიქრობენ, თუ დღეს როგორი დღეა, შევაწუხოთ უფროსი თუ არა, გამოვიჩინოთ ინიციატივა თუ არა.

ყველას, ვინც ლიდერია და ლიდერულ პოზიციაზეა, მოუწევს იყოს დროში სტაბილური. ყოველდღე მიჰყვეს დადგენილ წესებს და არ შეცვალოს ისინი ხასიათის მიხედვით. 

ორმაგი სტანდარტის მეორე ნაირსახეობაა, როდესაც სხვადასხვა თანამშრომლისთვის სხვადასხვა წესი მოქმედებს. სამწუხაროდ, ყველას გვინახავს, რომ ერთ დაგვიანებულ თანამშრომელს ხელმძღვანელი ხუმრობით „საყვედურობს“, არც ახლობლურ მოკითხვას აკლებს და მეორესთან მკაცრი საუბარით ან შენიშვნით განმარტავს, რომ დაგვიანება არ შეიძლება. 

ასეთი მიდგომა ანგრევს ორგანიზაციას, იმიტომ, რომ ხალხი ხვდება, სინამდვილეში საქმის კეთებაზე კი არ არის დამოკიდებული მათი დაფასება და წარმატება, არამედ უფროსთან ურთიერთობაზე. 

კიდევ ერთი გამოვლინება არის ის, რომ თავის თავს უფროსი განსხვავებულ სტანდარტებს უწესებს. მიაჩნია, რომ რაც სხვისთვის არ შეიძლება, მისთვის დაშვებულია. მაგალითად, შეხვედრებზე დაგვიანებით შესვლა. ეს ძველისძველი პრაქტიკაც კი არის, რომ ჯერ ყველა უნდა შეიკრიბოს, ყველა ერთად დაელოდოს ხელმძღვანელს და შემდეგ დაიწყოს შეხვედრა. მნიშვნელოვანია, ამ პრაქტიკას ვებრძოლოთ. 

რა თქმა უნდა, იმას არ ვამბოთ, რომ აუცილებლად ყველა თანამშრომლისთვის ერთი და იგივე სტანდარტი უნდა არსებობდეს. თავისუფლად შეგიძლიათ, დააწესოთ ერთი სამუშაო გრაფიკი პროგრამისტებისთვის, მეორე გაყიდვებისთვის, მესამე საწყობის თანამშრომლებისთვის და ა.შ. მთავარია, ეს გაწერილი იყოს შესაბამის დოკუმენტაციაში და შეკითხვების არსებობის შემთხვევაში ლოგიკური პასუხები გქონდეთ, თუ რატომ არის განსხვავებული წესები.  

იგივე შეიძლება ითქვას დამკვეთებზე, თუ დამკვეთი არის ხელმძღვანელის ახლობელი, რაც მისთვის დასაშვებია, სხვა დამკვეთებისთვის არ შეიძლება. ერთ მომწოდებელს თუ კონკრეტული ქმედების გამო ვაჯარიმებთ, მეორეს შესაძლოა უბრალოდ გავუღიმოთ კიდევ იგივე ქმედების გამო და ა.შ.   

იცოდეთ, რომ ხელმძღვანელობისგან წამოსული ორმაგი სტანდარტები  აუცილებლად გადაიზრდება გუნდის შიგნით ორმაგ სტანდარტებში. ადამიანები მაქსიმალური მონდომებით კი არ გააკეთებენ საქმეს, არამედ სიტუაციურად, ხასიათის მიხედვით, სამუშაოს მოწონების მიხედვით და ა.შ.

ეს მიდგომა ხომ თავად ხელმძღვანელობამ აჩვენა და ასწავლა.  

ხშირად ისმის კითხვა, მკაცრი მენეჯმენტია სწორი თუ რბილი, დროის მკაცრი კონტროლია სწორი თუ პირიქით?

პასუხია - ყველა მეთოდი კარგია, თუ არის სტაბილური და თუ არსებობს ერთიანი სტანდარტი. ჩვენ გვინახავს მკაცრი გარემო წარმატებული ხალხით და რბილი გარემო ასევე წარმატებული ხალხით. თუმცა არსებობს გარემო, სადაც ვერავინ გაიგებს რა ხდება და ორგანიზაციის კულტურის შესახებ „კურილკაში“ უნდა გაიკითხოთ, რომ გაიგოთ, რეალურად ვინ რა წესს ემსახურება. 

ყველაფერი იმუშავებს, რასაც გრძელვადიანად ვნერგავთ და სტანდარტად ვაქცევთ, რა თქმა უნდა, ნორმისა და ადეკვატურობის ფარგლებში.